Langzaam verdwijnt het.
Het doffe, neergeslagen gevoel.
De watten tussen mijn hersencellen.
De snerpende pijn bij mijn slapen.
De zweepslag in mijn nekspieren.
De rotte vergeetachtigheid.
Langzaam komt ’t terug.
Die lichte scherpte en humor.
Het langer kunnen kijken naar.
Het broodnodige denkvermogen.
Het actieve herinneren van.
Het betere reactievermogen.
Please come back to me…
I never meant to hurt you…
Don’t leave me forever
I am so lost without you.
Take your time out,
Take whatever you need.
Go back to black for now,
But in the end you will
Come back to me.
Dearest brain…
Als brainless chick vond ik je ook nog steeds lief hoor
LikeLike
LOL! Heel geruststellend, Draeck ;-P xx
LikeLike
Lou,
Je schreef: De watten tussen mijn hersencellen.
Is het nu ‘watten?’ of huishoud-watten?
LikeLike
Watten zijn watten… wattenbolletjes, huishoudwatten, watjes, w(h)atever. Maar nu je het zegt, er klopt iets niet. Want ik zeg “Langzaam verdwijnt HET” en watten is meervoud. De watten verdwijnen. Ik had gewoon een hoofd vol watten. Zo zeg je dat hè… En die watten in mijn hoofd verdwijnen zo langzaamaan eindelijk weer.
LikeLike
it never rains all the time…
LikeLike
But when it rains, it pours 😉
LikeLike
yep, and the deeper the valley, the higher the mountain. 😉
LikeLike
Ik kan mij niet voorstellen dat het ooit is weggeweest, jouw mooie brein. Het zat even niet in je zichtveld gok ik dan maar!
*geeft kopje*
LikeLike
Gelukkig maar…. stay carefull,
groetjes,
Dorothé
LikeLike